Praszka jest niewielkim miasteczkiem znajdującym się obecnie w województwie opolskim w powiecie oleskim.
W poprzednich podziałach administracyjnych znajdowała się w województwie łódzkim, a następnie w częstochowskim. Historycznie jest położona w Ziemi Wieluńskiej. W latach 1870-1919 była pozbawiona praw miejskich.
Na miejscowym cmentarzu rzymskokatolickim zachował się jedyny zabytek świadczący o istnieniu tu niegdyś części prawosławnej.
Po prawej stronie alei głównej w połowie cmentarza, opodal ogrodzenia, można odnaleźć niemal pusty kwartał między gęsto zapełnionymi grobami innymi kwartałami cmentarnymi.
Obok współczesnego pomnika Emmy, Olgi i Jerzego Bagrincewów wystają z ziemi cztery wielokątne słupki z piaskowca, niegdyś zapewne połączone metalowymi rurkami.
Pomiędzy nimi zachowała się zapadnięta w ziemię prostokątna płyta z jasnego piaskowca. W jej górnej części znajduje się wypukłorzeźbiony krzyż. Poniżej umieszczono inskrypcję w języku rosyjskim.
Ze zniszczonego napisu można wywnioskować, że spoczął tu Eduard Fiedorowicz (?) Szmidt (12 lutego 1853 – 28 listopada 1907). Nic nie wiadomo na jego temat.
Samotny, niszczejący nagrobek jest ostatnim świadkiem minionej historii.
Mirosław Pisarkiewicz
Ewa Golińska-Pisarkiewicz
fot. Mirosław Pisarkiewicz
Numer 11(365) Listopad 2015
fot.Michał Kość / Agencja Wschód
fot.Michał Kość / Agencja Wschód
Ślad prawosławia
Praszka jest niewielkim miasteczkiem znajdującym się obecnie w województwie opolskim w powiecie oleskim. W poprzednich podziałach administracyjnych znajdowała się w województwie łódzkim, a następnie w częstochowskim. Historycznie jest położona w Ziemi Wieluńskiej. W latach 1870-1919 była pozbawiona praw miejskich.
Na miejscowym cmentarzu rzymskokatolickim zachował się jedyny zabytek świadczący o istnieniu tu niegdyś części prawosławnej.
Po prawej stronie alei głównej w połowie cmentarza, opodal ogrodzenia, można odnaleźć niemal pusty kwartał między gęsto zapełnionymi grobami innymi kwartałami cmentarnymi.
Obok współczesnego pomnika Emmy, Olgi i Jerzego Bagrincewów wystają z ziemi cztery wielokątne słupki z piaskowca, niegdyś zapewne połączone metalowymi rurkami.
Pomiędzy nimi zachowała się zapadnięta w ziemię prostokątna płyta z jasnego piaskowca. W jej górnej części znajduje się wypukłorzeźbiony krzyż. Poniżej umieszczono inskrypcję w języku rosyjskim.
Ze zniszczonego napisu można wywnioskować, że spoczął tu Eduard Fiedorowicz (?) Szmidt (12 lutego 1853 – 28 listopada 1907). Nic nie wiadomo na jego temat.
Samotny, niszczejący nagrobek jest ostatnim świadkiem minionej historii.
Mirosław Pisarkiewicz
Ewa Golińska-Pisarkiewicz
fot. Mirosław Pisarkiewicz
Twoja opinia