Urodził się on we wsi Zaleszany, spacyfikowanej w 1946 roku przez oddział pod wodzą kapitana Romualda Burego, ps. „Bury”. Historię Sergiusza Niczyporuka można poznać dzięki filmowi Jerzego Kaliny „Siaroża”. Z obrazu dowiadujemy się, że władza ludowa uczyniła z niego, podobnie jak z wielu jego rówieśników, ideowego komunistę, aż do przemiany ideologicznej, jaka nastąpiła u niego gdzieś w połowie lat 70., kiedy wyrzucił legitymację partyjną, stwierdzając że komunizm to „kłamstwa i obłuda”. I rozpoczyna naukę w prawosławnym seminarium duchownym w Warszawie. W 1981 roku zostaje przewodniczącym koła Solidarności Rolników Indywidualnych w Dubiczach Cerkiewnych. Taki związek w gminie, zamieszkałej przez prawosławną ludność, powstał jedynie tam. I właśnie za to Sergiusz Niczyporuk został nagrodzony tym wysokim odznaczeniem.
Buduje. Od ponad trzydzieści lat stawia domy, karczmy, cerkwie i prywatny skansen w Budach, rozlokowany na polanie w Puszczy Białowieskiej, nazwany Sioło Budy. Pomaga też zbudować dom zakonny w Zaleszanach, w którym przełożona jest jego córka, mniszka Katarzyna. Życiowe tragedie, bliskość i szacunek wobec natury, uczyniły z niego filozofa, który nie boi się mówić o Bogu, a jego spojrzenie na świat jest pełne empatii wobec innych ludzi.
(ciąg dalszy dostępny w wersji drukowanej lub w E-wydaniu Przeglądu Prawosławnego)
Natalia Klimuk
