Home > Artykuł > Chwała, Radość i Nadzieja

Chwała, Radość i Nadzieja

Narodzenie Chrystusa, które dziś świętujemy z taką lekkością serca, wdzięcznością i radością, zasługuje na uwagę nie tylko nas ludzi, ale i całego stworzenia. To Narodzenie Chrystusa, wcielenie Słowa Bożego, przyniosło nam bowiem niebywałą, niepojętą nową wieść zarówno o Bogu, jak i o człowieku i całym stworzeniu.

Bóg, w Chrystusie, objawił się nam w sposób niebywały i niedocieczony. Pogańskie narody mogły sobie wyobrażać Boga wielkiego, Boga niebiańskiego, jakby ucieleśniającego wszystko co wielkie, majestatyczne, cudowne, o czym człowiek na ziemi może tylko marzyć. Ale tylko Bóg mógł odkryć się przed człowiekiem, tak jak odkrył się we wcieleniu Chrystusa: Bóg stał się jednym z nas. Ale nie w chwale, a w słabości – bezbronny i krzywdzony, zraniony i jakby pokonany, wzgardzony przez wszystkich, którzy wierzą tylko w siłę i ziemską wielkość.

W tę pierwszą noc, kiedy Bóg stał się człowiekiem, kiedy Żywy Bóg zamieszkał ciałem pośród nas na ziemi, Jego udziałem stała się największa ludzka krzywda. Nikt nie przyjął Jego Matki pod swój dach, wszyscy uznali Go za obcego, wysłali Go w daleką bezkresną drogę, która czeka wędrowców pozbawionych schronienia i życzliwości.

I oni poszli – i w tę pierwszą noc Chrystus połączył się ze wszystkimi, którzy całe wieki, całe życie, cieleśnie i duchowo, pozostają wzgardzeni, odrzuceni, wyłączeni poza ludzką społeczność.

Takich ludzi w historii człowieczeństwa niezliczenie dużo. A i dziś w dużych miastach i na ziemskich przestworzach iluż jest takich, którzy nie mają dokąd pójść, na których nikt nie czeka, do których nikt nie wzdycha, przed którymi nikt nie chce otworzyć drzwi, bo są obcy albo wzbudzają strach i za ich sprawą można zetknąć się z losem ludzi skrzywdzonych nie tylko przez nieszczęście, ale i ludzką złość, ludzi, którzy stali się obcy, gdyż inni wyrzucili ich ze swego serca i życia.

Samotność – straszna, paląca, zabójcza samotność, która dręczyła serca tylu ludzi, była udziałem Bogarodzicy, Józefa Oblubieńca i tylko co narodzonego Chrystusa. On był obcy, przez nikogo nie oczekiwany, odrzucony. Taki był początek Jego drogi.

I na tej drodze połączył się, jak już powiedziałem, z tymi wszystkimi, którzy żyją tak także w naszych czasach, czują się obco pośród ludzi, którzy powinni być dla nich braćmi – wzgardzeni, pokonani przez ludzką podłość, tchórzostwo i złość, zranieni z powodu swojej wrażliwości, bezsilności.

I naszym zadaniem, zadaniem chrześcijan, jest ujrzenie w nich obrazu Tego Boga, którego tak nabożnie dzisiaj czcimy i tak przyjąć, jak przyjęlibyśmy dzisiaj Chrystusa, gdyby zjawił się przed nami bezbronny, zraniony, nieporadny, pogardzany, znienawidzony, prześladowany.

Oto jak zjawił się przed nami Bóg. Zapragnął stać się jednym z nas, po to, żeby ani jeden człowiek na ziemi nie wstydził się swego Boga – że Bóg jest tak wielki, tak daleki, że nie ma do Niego dostępu. Stał się jednym z nas w naszym poniżeniu i naszej bezsilności. I się nas nie powstydził, „stał się jak my wszyscy” nie tylko z powodu materialnej, ziemskiej, fizycznej bezsilności, nie tylko z powodu duchowego odrzucenia przez ludzką małość, ale dlatego, że zbratał się – poprzez swoją miłość, swoje zrozumienie, swoje przebaczenie i miłosierdzie – z tymi, których inni od siebie odtrącają, bo są grzeszni. Przyszedł nie sprawiedliwych, lecz grzeszników pokochać i odnaleźć. Przyszedł po to, żeby ani jeden człowiek, który stracił szacunek do samego siebie, nie mógł pomyśleć, że Bóg stracił do niego szacunek, że Bóg nie widzi już w nim nikogo godnego swojej miłości.

Chrystus stał się Człowiekiem po to, żebyśmy wszyscy bez wyjątku, także ci, którzy utracili wszelką wiarę w siebie, wiedzieli, że Bóg wierzy w nas, wierzy w nas w naszym upadku, wierzy w nas, kiedy straciliśmy zaufanie do innych i siebie samych, wierzy do tego stopnia, że nie boi stać się jednym z nas. Bóg w nas wierzy, Bóg stoi na straży naszej ludzkiej godności. Bóg jest strażnikiem naszej czci i żebyśmy mogli w to uwierzyć, zobaczyć to naocznie, nasz Bóg staje się bezsilnym, bezradnym Człowiekiem. Tylko ci, którzy wierzą w siłę i nic więcej, tylko ci, którzy wierzą w swoją prawość, nie znajdą do Niego drogi, póki nie okażą skruchy, nie zobaczą, że pokora, miłość, współczucie, miłosierdzie są prawem życia.

(ciąg dalszy dostępny w wersji drukowanej lub w e-wydaniu Przeglądu Prawosławnego)

7 stycznia 1970 roku

metropolita Antoni (Bloom)

tłum. Ałła Matreńczyk

fot. Andrzej Charyło

Odpowiedz