31 sierpnia w Akademii Supraskiej odbyło się sympozjum poświęcone pamięci prof. Andrzeja Łapki (1949-2015), szanowanego i cenionego nauczyciela akademickiego Politechniki Białostockiej, a także społecznika, współzałożyciela Stowarzyszenia Bractwo Prawosławne świętych Cyryla i Metodego w Białymstoku, pełniącego przez wiele lat funkcję przewodniczącego jego zarządu głównego, fundatora Fundacji Oikonomos i członka konwentu Akademii Supraskiej.
Spotkanie rozpoczęło się od panichidy w intencji śp. Andrzeja Łapki w głównej monasterskiej cerkwi Zwiastowania Bogarodzicy. Następnie w auli Akademii Supraskiej współpracownicy, przyjaciele i uczniowie cenionego naukowca podzielili się wspomnieniami o zmarłym profesorze, który był osobą pełną dobroci, spokoju, otwartości, potrafiącą jednoczyć ludzi, a jednocześnie wspaniałym organizatorem i cenionym naukowcem.
Arcybiskup białostocki i gdański Jakub powiedział: „Osobowość profesora Andrzeja Łapko poznawałem przez pryzmat jego działalności społecznej. Był człowiekiem bezinteresownym, sumiennym, zawsze oddanym sprawie, niezwykle skromnym, pokornym, odnoszącym się z szacunkiem do każdego i wyjątkowo wrażliwym. To wiem, bo czasami mieliśmy osobiste rozmowy. Mogę powiedzieć, że był człowiekiem niezwykle szlachetnym. Jestem wdzięczny Bogu, że dał mi możliwość spotkania tak zacnego człowieka. W pewnym sensie mogę powiedzieć, że pan profesor był też moim nauczycielem. Jego zachowanie i postawa dużo mnie uczyły”. Hierarcha podzielił się z uczestnikami sympozjum również swymi osobistymi wspomnieniami z ostatniego spotkania z ciężko chorym profesorem w jego domu.
Rektor Politechniki Białostockiej, prof. Marta Kosior-Kazberuk, stwierdziła: „Profesor Andrzej Łapko był nauczycielem, naukowcem, społecznikiem, ale przede wszystkim jego pewne cechy osobowości integrowały ludzi. Zyskał renomę w Polsce przede wszystkim jako autor doskonałych podręczników do projektowania konstrukcji żelbetowych, z których korzystali studenci w całej Polsce. Profesor zapoczątkował prawdziwe umiędzynarodowienie Politechniki Białostockiej. To on jako pierwszy organizował wymianę nauczycieli, czy wymianę studentów pomiędzy Politechniką Białostocką i innymi wiodącymi uczelniami w Europie. Profesor był też prorektorem do spraw studenckich wtedy, kiedy zaczynał obowiązywać system boloński i to on podjął się wysiłku wprowadzenia założeń systemu bolońskiego w Politechnice Białostockiej. Mimo że profesor zmarł siedem lat temu, do dziś łączy środowisko akademickie z Fundacją Oikonomos. Pamiętając o nim spotykamy się, wymieniamy wspomnienia, ale też i wciąż się inspirujemy”.
Prof. Mirosław Broniewicz z Katedry Konstrukcji Budowlanych Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku Politechniki Białostockiej podkreślił: „Wszyscy jesteśmy uczniami profesora Andrzeja Łapki. Poświęcił on czterdzieści lat swego życia pracy naukowej w dziedzinie konstrukcji żelbetowych. Przez to stał się jednym z najwybitniejszych polskich żelbetników. Poza tym, że był wybitnym naukowcem, był również bardzo dobrą i wrażliwą osobą. Był dobrym naukowcem i bardzo wierzącym człowiekiem. Wielokrotnie rozmawiał o zasadach wiary ze swoimi podopiecznymi, młodymi adiunktami i wskazywał kolejną drogę, którą mogą iść poza pracą naukową”.
Prof. Jolanta Prusiel, kierownik Katedry Konstrukcji Budowlanych Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku Politechniki Białostockiej: „Profesor Łapko był dla mnie wielkim autorytetem. Odnosił się do każdego z szacunkiem i starał się w każdym widzieć dobro, najlepsze cechy i zawsze był ogromnym wsparciem. Biła od niego pozytywna energia. Zawsze po rozmowie z profesorem, nawet w jakichś chwilach zwątpieniach, człowiek wychodził wzmocniony. Bardzo się cieszę, że miałam okazję być studentką, doktorantką, a później współpracownikiem pana profesora Łapki i cały czas czerpię z doświadczenia, wskazówek profesora i korzystam z tego w dydaktyce i w nauce. Także w Polsce każdy z wielkim szacunkiem wspomina profesora”.
Prof. Joanicjusz Nazarko z Międzynarodowej Katedry Logistyki i Inżynierii Usług Wydziału Inżynierii Zarządzania Politechniki Białostockiej: „Poznałem profesora Łapkę w Politechnice. W tym czasie pełnił funkcję prorektora najpierw odpowiedzialnego za sprawy dydaktyki, później za sprawy współpracy międzynarodowej. Też realizowałem różne projekty międzynarodowe i takie były nasze pierwsze kontakty zawodowe. Mieliśmy wspólne poglądy i zainteresowania na niwie społecznej i to był ten drugi obszar naszej współpracy. Z czasem zaprzyjaźniliśmy się i byliśmy po prostu przyjaciółmi. Był to człowiek o dużym poczuciu misji, zarówno odpowiedzialności za kształcenie młodzieży, za rozwój nauki, ale też o dużym poczuciu tożsamości. Bardzo aktywnie udzielał się w społeczności prawosławnej. Wspólnie z nim i arcybiskupem Jakubem utworzyliśmy Fundację Oikonomos, z której wyrosła Akademia Supraska. Na pewno to był wybitny naukowiec, społecznik, a jednocześnie człowiek o bardzo dużej wrażliwości. Nie przypominam sobie, żeby wyrażał wobec kogokolwiek pretensje, żeby się na kogoś obrażał. Był człowiekiem bardzo skromnym, bardzo życzliwym wszystkim i taki pozostał w mojej pamięci”.
Dr Andrzej Plewa, adiunkt w Katedrze Budownictwa i Inżynierii Drogowej Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku Politechniki Białostockiej: „Profesor Łapko był człowiekiem nadzwyczajnym, wielkim intelektualistą. Poznałem go jako osobę, która charakteryzowała się bardzo dużą wiarą i łączyła w sobie zarazem życie cerkiewne i naukowe. Ukończyłem Politechnikę Białostocką, miał u nas zajęcia, wykłady, ale też poznałem pana profesora od strony duchowej, jego zaangażowanie, jego podejście do wiary, do Cerkwi prawosławnej i ogólnie do chrześcijan. Profesor Łapko powiedział mi o Stowarzyszeniu Bractwo Prawosławne świętych Cyryla i Metodego, do którego od razu wstąpiłem. Podczas walnego zgromadzenia wybrano mnie na członka zarządu, a pan profesor zaproponował mi, abym był jego zastępcą. Był to dla mnie ogromny zaszczyt współpracować przez kilka kadencji z panem profesorem. Był ciepłą osobą, bardzo wielu ludzi lubiło z nim rozmawiać i to dało się zauważyć. Warto być, pracować i przede wszystkim starać się chociaż odrobinkę być tak dobrym człowiekiem, jakim był profesor”.
(ciąg dalszy dostępny w wersji drukowanej lub w e-wydaniu Przeglądu Prawosławnego)
Wiecznaja pamiat’.
Andrzej Charyło, fot. autor
