Chile, położone w południowo-zachodniej części Ameryki Południowej, rozciąga się wąskim pasem na długości ponad czterech tysięcy kilometrów, pomiędzy łańcuchem górskim Andów na wschodzie a wybrzeżem Oceanu Spokojnego na zachodzie. Państwo, zamieszkiwane przez ponad osiemnaście milionów osób, graniczy na północy z Boliwią i Peru, na wschodzie z Argentyną. Kraj, położony w regionie aktywnym tektonicznie, okresowo nawiedzany jest przez trzęsienia ziemi i tsunami. Stolicą Chile jest Santiago, którego liczba mieszkańców przekracza sześć milionów. Nazwa miasta pochodzi od imienia św. apostoła Jakuba (hiszp. San Tiago), syna Zebedeusza i Salome, brata św. apostoła Jana Teologa.
Pod koniec XIX wieku prawosławni Arabowie z Bliskiego Wschodu emigrowali w poszukiwaniu nowych horyzontów, lepszego życia, do Ameryki Północnej i Południowej. Część z nich zdecydowała się osiedlić w Chile, zachowując wiarę swych przodków. Już w 1854 roku w spisie powszechnym ludności tego kraju odnotowano pierwsze arabskie nazwiska. Jednakże dopiero w 1892 roku napłynęła masowa imigracja z Palestyny, Syrii, Jordanii i Libanu. W 1910 roku przybył pierwszy prawosławny duchowny z Syrii, o. Pablo Jury.
W 1914 roku z błogosławieństwa patriarchy Antiochii i całego Wschodu Grzegorza IV (Haddady) wizytę w Chile złożył arcybiskup Tyru i Sydonu Elias (Dib), który od 1916 roku zarządzał tworzącą się strukturą cerkiewną. Nowo przybyły hierarcha udzielił święceń kapłańskich o. Salomonowi Yuri, pochodzącemu z miasta Bajt Dżala w Palestynie.
Niezwykle ważnym wydarzeniem było poświęcenie w stolicy, 24 października 1917 roku, soboru katedralnego św. Jerzego Zwycięzcy, pierwszej prawosławnej cerkwi w Chile, zlokalizowanej przy obecnej ul. Santa Filomena 372 w dzielnicy Patronato, gdzie osiedliła się prawosławna społeczność arabska. Z czasem przybywali kolejni duchowni, m.in. o. Elias Hamuch, o. Nicolas Touma, o. Nicolas Abusada, o. Meletios Faruch, o. Constantin Ziade.
W 1963 roku arcybiskup Elias wyjechał z Chile i przez kolejne trzy lata opiekę arcypasterską nad lokalną prawosławną społecznością sprawował arcybiskup Meletios (Swaity) z Argentyny. 14 lutego 1964 roku hierarcha poświęcił nową cerkiew Zaśnięcia Przenajświętszej Bogarodzicy w Viña del Mar, mieście w środkowym Chile, położonym na wybrzeżu Oceanu Spokojnego, około stu kilometrów na północny zachód od Santiago, w regionie Valparaíso. W 1966 roku nowym wikariuszem patriarchalnym został biskup Atanasios (Escaff), którego w 1970 roku wybrano na metropolitę Hama w Syrii. Jego miejsce zajął Jose Elias (Aboid), który pełnił powierzoną mu funkcję aż do 1982 roku.
Cerkiew prawosławna w Chile uzyskała osobowość prawną w 1972 roku. Po kilku latach powstały trzy kolejne parafie w jurysdykcji patriarchatu antiocheńskiego – św. Heleny w gminie La Pintana i Przenajświętszej Bogarodzicy w gminie Providencia, które znajdują się w regionie metropolitalnym Santiago, a także św. Jerzego w mieście Rancagua, stolicy regionu O’Higgins, położonym w środkowej części Chile. W 1982 roku patriarcha antiocheński Ignacy IV (Hazim) mianował biskupa Gabriela (Faddoula) do pełnienia posługi arcypasterskiej w Chile. Po dwóch latach poświęcono cerkiew św. Mikołaja w gminie Recoleta, znajdującej się w regionie metropolitalnym Santiago.
4 grudnia 1998 roku chirotonię biskupią przyjął Sergio (Abada), który został mianowany nowym patriarszym egzarchą w Chile. Biskup w kolejnych latach wyświęcił dziewięciu duchownych. 8 października 1996 roku sobór biskupów patriarchatu antiocheńskiego podjął decyzję o utworzeniu samodzielnej metropolii Santiago, a biskupa Sergio podniesiono do godności metropolity Santiago i całego Chile.
(ciąg dalszy dostępny w wersji drukowanej lub w e-wydaniu Przeglądu Prawosławnego)
Andrzej Charyło
fot. chileortodoxo.cl, iglesiaortodoxa.cl
